Σε απάντηση σε ερωτήματα που ακολούθησαν την ομιλία του,  ο Λένιν πρόσθεσε:

«Θέλουμε μια δίκαιη ειρήνη, αλλά δεν φοβόμαστε ένα επαναστατικό πόλεμο… Μάλλον οι ιμπεριαλιστικές κυβερνήσεις δεν θα απαντήσουν  στην έκκλησή μας—αλλά δεν θα βάλουμε τελεσίγραφο στο οποίο θα είναι εύκολο να πούνε όχι…

«Αν το γερμανικό προλεταριάτο καταλάβει ότι είμαστε έτοιμοι να εξετάσουμε όλες τις προσφορές ειρήνης, αυτή θα είναι ίσως η τελευταία σταγόνα που θα ξεχειλίσει το ποτήρι — η επανάσταση θα ξεσπάσει στη Γερμανία…»

Κάθε του λέξη, προσεκτική και ζυγισμένη, είχε στόχο όχι μόνο το κίνημα της Ρωσίας αλλά και το διεθνές. Ήταν βαθιά πεποίθηση του ότι οι εξελίξεις θα σπρώξουν προς τη γερμανική  επανάσταση, κάτι που ήταν κύριος στόχος της Ρωσικής Επανάστασης και κάτι που επιβεβαιώθηκε με την ανατροπή της γερμανικής μοναρχίας ένα χρόνο μετά.

Μαζί με το ζήτημα της ειρήνης, το 2ο συνέδριο των Σοβιέτ υπερψήφισε το διάταγμα για τη γη. Το σύντομο κείμενο του διατάγματος ανάφερε:

«Το ζήτημα της γης, σε όλη την έκταση του, μπορεί να λυθεί μονάχα από μια παλλαϊκή Συντακτική συνέλευση (...) όλη η γη που ανήκει στο κράτος, στην αυτοκρατορική οικογένεια, στο στέμμα, στα μοναστήρια, στην εκκλησία, η παραχωρημένη γη, η γη που μεταβιβάζεται κληρονομικά ή η γη που ανήκει στην ατομική ιδιοκτησία, στο δημόσιο, στους αγρότες κτλ. απαλλοτριώνεται χωρίς αποζημίωση, μετατρέπεται σε παλλαϊκή περιουσία και περνάει στη χρήση αυτών που τη δουλεύουν (...)

«Δικαίωμα χρήσης γης αποκτούν όλοι οι πολίτες του ρωσικού κράτους (χωρίς διάκριση φύλλου), που επιθυμούν να την καλλιεργήσουν μόνοι τους με τη δουλειά τους, με τη βοήθεια της οικογένειας τους ή συντροφικά, και μονάχα για όσο διάστημα είναι σε θέση να την καλλιεργούν. Δεν επιτρέπεται η χρησιμοποίηση μισθωτής εργασίας».

Το διάταγμα αυτό απηχούσε τις απόψεις του Σοσιαλεπαναστατικού Κόμματος, των Εσέρων. Η  θέση που είχαν οι μπολσεβίκοι ήταν ότι όλη η γη εθνικοποιείται και πάνω σε αυτή εργάζονται συλλογικά οι αγρότες και όχι ατομικά ο κάθε ένας στο κομμάτι του.

Για τον λόγο αυτό εκφράστηκαν ενστάσεις ότι το κόμμα των μπολσεβίκων υποχωρούσε στις αντιλήψεις των σοσιαλεπαναστατών.  Και είναι πολύ σημαντικό να δούμε πως ο Λένιν αντιμετώπισε τις ενστάσεις. Απάντησε σε αυτές:

 «Εδώ ακούγονται φωνές ότι το διάταγμα και η εντολή έχουν συνταχθεί από τους σοσιαλιστές-επαναστάτες. Ας είναι κι έτσι. Δεν έχει σημασία ποιος τα συνέταξε. Σαν δημοκρατική κυβέρνηση όμως που είμαστε, δεν μπορούμε να αγνοήσουμε την απόφαση των κατώτερων λαϊκών στρωμάτων, ακόμα κι αν δεν συμφωνούμε μ’ αυτή…

«Πιστεύουμε ότι η αγροτιά θα μπορέσει η ίδια να λύσει καλύτερα από μάς το ζήτημα αυτό σωστά. Έτσι όπως πρέπει. Η ουσία δεν είναι αν θα το κάνει αυτό με το δικό μας πνεύμα, ή με το πνεύμα του προγράμματος των Εσέρων. Η ουσία είναι να αποκτήσει η αγροτιά σταθερή πεποίθηση ότι στο χωριό δεν υπάρχουν πια τσιφλικάδες, ότι οι ίδιοι οι αγρότες πρέπει να λύσουν όλα τα ζητήματα, να οργανώσουν οι ίδιοι τη ζωή τους»

Αυτός ήταν ο μεγάλος επαναστάτης, η ηθική και η ακλόνητη πίστη του στις δυνατότητες των μαζών να φτιάξουν τη ζωή τους

Το Συνέδριο θα ψηφίσει επίσης τη Διακήρυξη των δικαιωμάτων των λαών της Ρωσίας:

«Το πρώτο Συνέδριο των Σοβιέτ, τον Ιούνιο του τρέχοντος έτους,

διακήρυξε το δικαίωμα των λαών της Ρωσίας στην αυτοδιάθεση.

Στο δεύτερο Συνέδριο των Σοβιέτ, τον Νοέμβριο, επιβεβαιώθηκε

αυτό το αναφαίρετο δικαίωμα των λαών της Ρωσίας -μιλούμε για 15 διαφορετικές εθνότητες-  πιο αποφασιστικά και σίγουρα.

Εκτελώντας τη βούληση αυτών των Συνεδρίων, το Συμβούλιο του Λαού αποφάσισε να δημιουργήσει ως βάση για τη δραστηριότητά του στο ζήτημα των εθνικοτήτων, τις ακόλουθες αρχές:

(1) Την ισότητα και κυριαρχία των λαών της Ρωσίας.

(2) Το δικαίωμα των λαών της Ρωσίας στην ελεύθερη αυτοδιάθεση ακόμη και σε σημείο διαχωρισμού και σχηματισμού ενός

ανεξάρτητου κράτους.

(3) Την κατάργηση όλων των εθνικών και θρησκευτικών

Προνομίων ή απαγορεύσεων /περιορισμών. 

(4) Την ελεύθερη ανάπτυξη των εθνικών μειονοτήτων και

Εθνικών ομάδων που κατοικούν στο έδαφος της Ρωσίας.

Διατάγματα θα συνταχθούν αμέσως με τη συγκρότηση της

Επιτροπής Εθνοτήτων.

Στο όνομα της Ρωσικής Δημοκρατίας,

Λαϊκός Επίτροπος Εθνοτήτων

Γιουσόφ Τζουγκασβίλι-Στάλιν

Πρόεδρος του Συμβουλίου των Λαϊκών Επιτρόπων

Β. Ουλιάνοφ (Λένιν)

Εκείνες τις μέρες το ένα διάταγμα ακολουθούσε το άλλο. Διατάγματα όμως που λίγη σχέση είχαν με τα διατάγματα και τους νόμους σε όλες τις ταξικές κοινωνίες αλλά και με αυτό που τελικά επικράτησε στην ίδια τη Σοβιετική Ένωση.

Όλα τα διατάγματα, όπως θα πει ο ακαδημαϊκός και ιστορικός Neil Faulkner, «δεν ήταν νόμοι που επιβάλλονται από την αστυνομία και τους δικαστές. Ήταν εκκλήσεις προς δράση...»

Σύμφωνα με τον Λένιν «Τα διατάγματα είναι οδηγίες που καλούν για πρακτική δράση σε μαζική κλίμακα». Αυτά δήλωσε  ο Λένιν στο 8ο Συνέδριο του Κόμματος τον Μάρτιο του 1919.

«‘Ο σκοπός ενός διατάγματος είναι να διδάξει πρακτικά βήματα προς εκατοντάδες, χιλιάδες και εκατομμύρια ανθρώπους…» επέμεινε ο Λένιν.

(Neil Faulkner, A People’s History of the Russian Revolution).