Εκείνο όμως που έκανε την κατάσταση πραγματικά μοναδική στην παγκόσμια ιστορία, και στην αντίπερα όχθη αυτού που τελικά επικράτησε με τον εκφυλισμό του πρώτου στον κόσμο εργατικού κράτους,  ήταν ότι όλα τα διατάγματα, όπως θα πει ο ακαδημαϊκός και ιστορικός Neil Faulkner, «δεν ήταν νόμοι που επιβάλλονται από την αστυνομία και τους δικαστές. Ήταν εκκλήσεις προς δράση...»

Σύμφωνα με τον Λένιν «Τα διατάγματα είναι οδηγίες που καλούν για πρακτική δράση σε μαζική κλίμακα». Αυτά δήλωσε  ο Λένιν στο 8ο Συνέδριο του Κόμματος τον Μάρτιο του 1919.

«‘Ο σκοπός ενός διατάγματος είναι να διδάξει πρακτικά βήματα προς εκατοντάδες, χιλιάδες και εκατομμύρια ανθρώπους…», επέμεινε ο Λένιν.

(Neil Faulkner, A People’s History of the Russian Revolution).

Το 2ο συνέδριο των Σοβιέτ ενέκρινε τον σχηματισμό της πρώτης σοβιετικής κυβέρνησης, του «Συμβουλίου των Επιτρόπων του Λαού».

Η κυβέρνηση είχε πρόεδρο του Συμβουλίου τον Λένιν και Λαϊκοί Επίτροποι, 15, ήταν όλοι μπολσεβίκοι και αξίζει να τους αναφέρουμε έναν προς ένα: 

Ρίκοφ Επίτροπος Εσωτερικών, Τρότσκι Εξωτερικών, Μιλιούτιν Γεωργίας,  Σλιάπνικοφ Εργασίας, Στάλιν για τις υποθέσεις των Εθνοτήτων, Λουνατσάρσκι Λαϊκής Παιδείας, Β. Νογκίν Εμπορίου και Βιομηχανίας, Ιβάν Σκβορτσόφ-Στεπάνοφ Οικονομικών, Γκρ. Οππόκοφ, γνωστός και ως Λόμοφ, Δικαιοσύνης, Ιβάν Τεοντόροβιτς Επισιτισμού, Νικολάι Αβίλοφ ή Γκλέμποφ Ταχυδρομείων και Τηλεγράφων ενώ Βλάντιμιρ Αντόνοφ–Οβσέγιενκο, Νικολάι Κριλένκο και Πάβελ Ντιμπένκο αποτέλεσαν μια επιτροπή για το Στρατιωτικών και Ναυτικών.

Ο Λουνατσάρσκι ανέφερε αργότερα ότι ο σχηματισμός της πρώτης σοβιετικής κυβέρνησης έγινε χωρίς την παραμικρή μεγαλοπρέπεια: «…έγινε σε κάποιο δωματιάκι στο Σμόλνι, όπου τα καθίσματα ήταν γεμάτα παλτά και τραγιάσκες και όλοι στριμώχνονται γύρω από ένα τραπέζι, που δεν φωτιζόταν καλά».

Έτσι σχηματίστηκε η πρώτη Σοβιετική κυβέρνηση. Άλλο ένα παγκόσμιο πρώτο.

Οι αριστεροί σοσιαλεπαναστάτες, αν και τους προτάθηκε, αρνήθηκαν τη συμμετοχή τους στη νέα κυβέρνηση. Όπως ανέφερε και η ανακοίνωση που εξέδωσε το κόμμα των μπολσεβίκων:

«Όλος ο κόσμος ξέρει ότι η Κεντρική Επιτροπή των μπολσεβίκων, μερικές ώρες πριν σχηματίσει τη νέα κυβέρνηση και πριν υποβάλει τον κατάλογο των μελών στο ΙΙ συνέδριο των Σοβιέτ της Ρωσίας, είχε καλέσει στη συνεδρίαση της τα τρία από τα σημαντικότερα μέλη της σοσιαλεπαναστατικής ομάδας… και τους είχε προτείνει να συμμετάσχουν στη νέα κυβέρνηση…

«Πολύ λυπόμαστε που οι σύντροφοι σοσιαλεπαναστάτες της αριστεράς αρνήθηκαν την πρόταση μας…

«Προτείναμε και προτείνουμε στους σοσιαλεπαναστάτες της αριστεράς να μοιραστούν μαζί μας την εξουσία. Δεν είναι δικό μας λάθος αν αυτοί αρνήθηκαν…

«Αρχίσαμε διαπραγματεύσεις μαζί τους κατά τη διάρκεια των οποίων κάναμε πολλαπλές παραχωρήσεις ακόμα και ύστερα από τη λήξη του ΙΙ συνεδρίου των Σοβιέτ».

Μια πτέρυγα των μπολσεβίκων έθετε θέμα διεύρυνσης της κυβέρνησης με τη συμμετοχή και άλλων κομμάτων των Σοβιέτ σε αυτή. Άλλων κομμάτων  πέραν των Αριστερών Εσσέρων τους οποίους είχε καλέσει σύμφωνη η ΚΕ.

Μεταξύ των εκφραστών αυτής της τάσης ήταν και οι Κάμενεφ, και Ζινόβιεφ, (μαζί και οι Ρύκοφ, Λουνατσάρσκυ, Μιλιούτιν, Νόγκιν άλλοι).

Ο Ισαάκ Ντόιτσερ, στη βιογραφία του Στάλιν, ανέφερε αργότερα ότι «Η δεξιά μερίδα του κόμματος, οι παλιοί εχθροί της εξέγερσης, που διέθεταν μεγάλη δύναμη στην κυβέρνηση, εργάζονταν στα παρασκήνια για μια συνδιαλλαγή με τους Μενσεβίκους και τους Σοσιαλεπαναστάτες. Υποστήριζαν ότι το κόμμα έπρεπε να μοιραστεί την εξουσία με τους μετριοπαθείς σοσιαλιστές».

Από τους πιο πάνω, ο Κάμενεφ όπως και ο Ζινόφιεφ, από τα πιο γνωστά ονόματα της μπολσεβίκικης ηγεσίας,  είχαν και στο πολύ πρόσφατο παρελθόν διαφωνήσει με την πλειοψηφία και με τον Λένιν.

Όταν μετά την πτώση του Τσάρου δημιουργήθηκε η  προσωρινή αστική κυβέρνηση υπό τον Πρίγκηπα Λβοφ και στη συνέχεια με τον Κερένσκι, οι μπολσεβίκοι υπό την ηγεσία Κάμενεφ και Στάλιν στήριξαν αυτή την κυβέρνηση. Τη θέση άλλαξε ο Λένιν τον Απρίλη που επέστρεψε από την εξορία μέσα από μια μάχη που συγκλόνισε το κόμμα και το έφερε στα πρόθυρα της διάσπασης.

Ο Ζηνόβιεφ μαζί με τον Κάμενεφ, διαφωνώντας με την εξέγερση στην ΚΕ λίγες μέρες πριν από αυτήν, μέσα στον Οκτώβρη, δημοσιοποίησαν την απόφαση προκαλώντας τον Λένιν να τους ονομάσει απεργοσπάστες της επανάστασης και να ζητήσει την αποβολή τους. Κάτι που στη συνέχεια ξεχάστηκε.

…/Στο επόμενο,  «Λίγες μόνο μέρες μετά την κατάληψη της εξουσίας, οι μπολσεβίκοι στα πρόθυρα της διάσπασης».