Αγνοώντας την πλειοψηφία προωθούσαν ανοικτά αυτή τη θέση.

«Αυτά όλα συμβαίναν την στιγμή που η Vikzhel, Εκτελεστική Επιτροπή του συνδικάτου των σιδηροδρομικών -στην οποία κυριαρχούσαν οι Σοσιαλεπαναστάτες και οι Μενσεβίκοι- δεν αναγνώρισε την κυβέρνηση και απαίτησε τον σχηματισμό μιας νέας, ‘ομοιογενούς’ κυβέρνησης από όλα τα κόμματα των Σοβιέτ»

«Η απόφαση της Vikzhel στις 29 Οκτωβρίου απαιτούσε τον σχηματισμό μιας νέας πολυκομματικής κυβέρνησης:

«Το Συμβούλιο των Επιτρόπων του Λαού (η νέα δηλαδή κυβέρνηση) που σχηματίστηκε στην Πετρούπολη  δεν μπορεί να το υποστηρίξει, ούτε να το  αναγνωρίσει κανείς σε ολόκληρη τη χώρα»  -αυτά έλεγαν όταν η μεγάλη πλειοψηφία των αντιπροσώπων των εργατών, στρατιωτών και αγροτών είχαν στηρίξει τους μπολσεβίκους».

«Ετέθη θέμα ακόμα και μη συμμετοχής του Λένιν και του Τρότσκι στην κυβέρνηση!»

Η απειλή απεργίας από αυτό το πανίσχυρο συνδικάτο ήταν εφιαλτική. Διακόπτοντας τις συγκοινωνίες ανάμεσα στην Πετρούπολη και την υπόλοιπη χώρα, εμποδίζοντας την μεταφορά τροφίμων στην πρωτεύουσα θα μπορούσε να προκαλέσει μια ανεξέλεγκτη κατάσταση για τη νέα κυβέρνηση.

«Ο Λένιν, είχε υποστηρίξει ότι ‘η Vikzhel είναι με το μέρος των Καλέντιν και Κορνίλωφ», του στρατηγού που τον Αύγουστο, δυο μήνες πριν, είχε προσπαθήσει να συντρίψει το κίνημα.

Μέσα από μια διαδικασία κατά την οποία οι απόψεις της πλειοψηφίας και μειοψηφίας των μπολσεβίκων δεν φαίνονταν να συγκλίνουν, η πλειοψηφία έστειλε τελεσίγραφο στην μειοψηφία:

«Στη συνεδρίαση της Κεντρικής Εκτελεστικής Επιτροπής (των Σοβιέτ), η μπολσεβίκικη ομάδα με την άμεση συμμετοχή των μελών της Κεντρικής Επιτροπής που ανήκουν στην μειοψηφία ψήφισαν ανοιχτά ενάντια στην απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής (...) σαμποτάροντας τη δράση του [κόμματος], σε μια στιγμή που η τύχη του κόμματος, η τύχη της επανάστασης εξαρτώνται από τα άμεσα αποτελέσματα αυτής της δράσης».

«Η πλειοψηφία τελικά πρότεινε ότι σε περίπτωση κατά την οποία η μειοψηφία επέμενε στις απόψεις της τότε ήταν ανάγκη ένα έκτακτο συνέδριο του κόμματος να αποφάσιζε ανάμεσα στις δύο διαζευχτικές προτάσεις».

«Αν η πρόταση της μειοψηφίας γίνονταν αποδεκτή τότε αυτή θα μπορούσε να σχηματίσει κυβέρνηση μαζί με τους συμμάχους της, σε διαφορετική περίπτωση, αν επικρατούσε η άποψη της πλειοψηφίας, τότε οι εκπρόσωποι της μειοψηφίας θα έπρεπε ‘να μεταφέρουν τη διασπαστική τους εργασία έξω από το Κόμμα’».

«Η διάσπαση ήταν προ των πυλών. Η πρόταση της πλειοψηφίας ήταν σαφής:

‘Δεν υπάρχει και δεν μπορεί να υπάρξει άλλη διέξοδος. Είναι αυτονόητο ότι η διάσπαση θ’ αποτελέσει ένα εξαιρετικά λυπηρό γεγονός. Αλλά σήμερα είναι προτιμότερη μια έντιμη και ειλικρινής διάσπαση από το εσωτερικό μποϋκοτάζ, από την μη εκτέλεση των αποφάσεων μας, από την αποδιοργάνωση και την αποδυνάμωση’».

«Η μειοψηφία της Κεντρικής Επιτροπής όμως επέμενε και απάντησε στο τελεσίγραφο της πλειοψηφίας δηλώνοντας ότι ήταν αναγκαία η συγκρότηση κυβέρνησης συνασπισμού».

Το παράδοξο εδώ ήταν ότι ενώ η πρόθεση της μειοψηφίας για ενότητα με αυτούς που τελικά αποδείχθηκαν εντελώς αναξιόπιστοι, έβαζε σε κίνδυνο την ενότητα των μπολσεβίκων, αυτό τους ανησυχούσε λιγότερο από ότι η έλλειψη ενότητας με την αριστερά που είχε δείξει δήγματα γραφής σε όλη την προηγούμενη περίοδο. Και που θα έδειχνε δείγματα γραφής και μετά, κάποια από τα οποία αναφέρουμε πιο κάτω, δείγματα γραφής και μέσα από ένοπλη δράση ενάντια στην Σοβιετική κυβέρνηση.

«Τελικά οι μενσεβίκοι, οι οποίοι δεν αποδέχονταν τη συμμετοχή του Λένιν και του Τρότσκι στη νέα κυβέρνηση -πρόταση την οποία οι μπολσεβίκοι δίκαια θεώρησαν ως απόπειρα «αποκεφαλισμού του κόμματος»- υπονόμευσαν την πρόταση για τον σχηματισμό κυβέρνησης από όλα τα κόμματα των Σοβιέτ».

«Έτσι ακόμα και ο Ζηνόβιεφ από την μειοψηφία των μπολσεβίκων, από αυτούς που επέμεναν στην συμμετοχή των υπολοίπων κομμάτων της αριστεράς  στη νέα κυβέρνηση, τους κατηγόρησε ότι είχαν πλήρη ευθύνη για τον μη σχηματισμό μιας τέτοιου τύπου κυβέρνησης».

«Η κρίση διευθετήθηκε χωρίς περαιτέρω αρνητικές συνέπειες για το κόμμα. Στη πρώτη Σοβιετική κυβέρνηση συμμετείχαν τελικά οι αριστεροί σοσιαλεπαναστάτες με τρία υπουργεία: Γεωργίας, Δικαιοσύνης και Ταχυδρομείων και Τηλεγραφείων. Σχηματίσθηκε, μάλιστα και ένα στενό υπουργικό συμβούλιο με πέντε μέλη, τρεις μπολσεβίκους, τους Λένιν, Τρότσκι και Στάλιν, και δυο αριστερούς σοσιαλεπαναστάτες».

Όλα τα πιο πάνω στοιχεία για την σύγκρουση πλειοψηφίας μειοψηφίας πάνω στο ζήτημα της σύστασης της πρώτης Σοβιετικής Κυβέρνησης, είναι παρμένα από άρθρο του Τάκη Μαστρογιαννόπουλου, συγγραφέα τεσσάρων τόμων για την άνοδο και την πτώση της 1^ης, 2^ης και 3^ης (Κουμμουνιστικής) Διεθνούς.

Εκείνες τις ώρες και μέρες η ατμόσφαιρα στην Πετρούπολη αλλά και όλη τη χώρα, ήταν γεμάτη από απειλές κατά των μπολσεβίκων, από την έκπτωτη αστική κυβέρνηση και από τις ηγεσίες των Σοσιαλεπαναστατών και των Μενσεβίκων. 

Όταν ο Τρότσκι, ο πρώτος υπουργός εξωτερικών, πήγε στο Υπουργείο Εξωτερικών και διέταξε τους υπάλληλους να μεταφράσουν το Διάταγμα για την Ειρήνη σε έξι ξένες γλώσσες, εκατοντάδες στελέχη δήλωσαν την παραίτηση τους

Στην Πετρούπολη απεργούσαν δεκαέξι υπουργεία, με επικεφαλής τα υπουργεία της εργασίας και των προμηθειών.

Ένα μεγάλο πλήθος «φώναζε, βιαζόταν, χειρονομούσε — Κυβερνητικά στελέχη, διανοούμενοι, δημοσιογράφοι, ξένοι ανταποκριτές, Γάλλοι και Βρετανοί αξιωματικοί…

«Ένας Μηχανικός της Πόλης τους έδειξε θριαμβευτικά». Και φώναξε:

«Οι Πρεσβείες αναγνωρίζουν τη Δούμα (Βουλή του προηγούμενου καθεστώτος) ως η μόνη δύναμη τώρα».

«Για αυτούς τους μπολσεβίκους δολοφόνους και ληστές είναι μόνο θέμα ωρών» συνέχισε. «Όλη η Ρωσία συσπειρώνεται σε εμάς…(Τζον Ρίντ, «Οι δέκα μέρες που συγκλόνισαν τον Κόσμο»)

…/ Στο επόμενο, τελειωτική νίκη και αποδοχή της Επανάστασης βαθιά στις ψυχές των μαζών