Σε χαρακτηρισμούς όπως διεφθαρμένη και αυταρχική κυβέρνηση περιορίζεται κατά κανόνα η κριτική κατά της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας στην Ελλάδα. Χωρίς να θίγεται το ζήτημα του ταξικού χαρακτήρα αυτής της κυβέρνησης.

Το ζήτημα που υπάρχει όμως δεν είναι να αντικατασταθούν οι διεφθαρμένοι της Νέας Δημοκρατίας με «αδιάφθορους», που δυστυχώς αποτελεί την αιχμή του δόρατος για τη μεγάλη πλειοψηφία των ηγετών της αριστεράς. Το ζήτημα είναι να αντικαταστήσουμε το σύστημα που παράγει τη διαφθορά.

Στην καπιταλιστική κοινωνία το οικονομικό κίνητρο των μεγάλων παικτών, ακόμα και των απλών παρατρεχάμενων, είναι το κέρδος, που δεν το εξασφαλίζουν μέσα από τον «υγιή» ανταγωνισμό.

Τα περί υγειούς ανταγωνισμού αποτελεί την αφελή εξιδανίκευση αυτού που ονομάζουμε καπιταλιστική αγορά, που τίποτε δεν έχει να κάνει με την πραγματικότητα.

Η πραγματικότητα είναι η απόλυτη αδιαφάνεια στις κλειστές αίθουσες των μεγάλων εταιρειών που συναλλάσσονται, των υπουργείων, οι υπόγειες συναλλαγές -έτσι λειτουργούν τα μεγάλα συμφέροντα.

Πόσο αναδεικνύει ή ξεκαθαρίζει πια είναι τα καθήκοντα της εργατικής τάξης απέναντι στις επιθέσεις του κεφαλαίου και της κυβέρνησης, το να  κατηγορείς τον Μητσοτάκη, τους υπουργούς και βουλευτές του ως επίορκους που ξεπουλούν το κοινωνικό κράτος και την κρατική περιουσία;

Είναι επίορκοι ή απλά εκφραστές ταξικών πολιτικών που για να αντιμετωπιστούν αναζητείται η ανάλογη αριστερή πολιτική και όχι μη επίορκοι.

Τις δυνατότητες για κοινωνικό κράτος μέσα στον καπιταλισμό τις παρέχει η φάση στην οποία βρίσκεται η καπιταλιστική οικονομία. Και η σημερινή της φάση είναι η παγκόσμια κρίση. Που μετά από περισσότερο από μιάμιση δεκαετία ύπαρξης της, έχει πείσει και πολλούς από τους στρατηγούς του κεφαλαίου ότι… μάλλον δεν ξεπερνιέται.

Τι είναι αυτό που προτείνουν  ΠΑΣΟΚ, Σύριζα, Νέα Αριστερά, Κίνημα Δημοκρατίας για παράδειγμα; Ότι παρά τις απαισιόδοξες εκτιμήσεις ακόμα και μέσα από το ίδιο το σύστημα, εμείς θα αποκαταστήσουμε την οικονομική τάξη απλά και μόνο διότι… δεν είμαστε  επίορκοι.

Πόσο ισχύει το να αποκαλείς την κυβέρνηση Μητσοτάκη ανυπόληπτη  διεθνώς; Και σε ποιους είναι ανυπόληπτη; Στην Ούρσουλα Φον Λάιεν μήπως, που υπολογίζουμε ότι μια αριστερή κυβέρνηση που θα συγκρουστεί με τα μεγάλα συμφέροντα θα απολαμβάνει περισσότερης υπόληψης από τη συγκεκριμένη κυρία;

Όταν κατηγορείται η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας ότι κρύβεται σε όλα τα εθνικά θέματα για να κερδίσει χρόνο, πριν παραδώσει καμένη γη, τι ακριβώς εννοούμε; Ότι δεν υπερασπίζεται τα εθνικά συμφέροντα όπως θα τα υπερασπιστεί ένα αριστερό κόμμα με «αδιάφθορους»;

Αν τα εθνικά συμφέροντα δεν είναι παρά τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης, τότε είναι και πάλι χωρίς νόημα να κριτικάρεις τον κάτ΄ εξοχήν πολιτικό εκπρόσωπο της άρχουσας τάξης ότι δεν τα υπερασπίζεται αρκετά.

Πρέπει να θεωρείται αξίωμα ότι τα υπερασπίζεται γενικά όσο καλύτερα γίνεται μέσα στις υπάρχουσες διεθνείς συγκυρίες αλλά και ισορροπίες πολεμικής ισχύος.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη άγνοια των κανόνων του διεθνούς παιγνιδιού, ή μεγαλύτερη συνειδητή απάτη, από το να υπόσχεσαι ότι μια αριστερή κυβέρνηση «αδιάφθορων» θα επηρεάσει τις ισορροπίες που επιβάλλουν οι ανταγωνισμοί του διεθνούς κεφαλαίου και θα προφυλάξει έτσι τα εθνικά συμφέροντα.

Χρειάζονται εντελώς αντίθετοι προσανατολισμοί και πολιτικές, που τίποτε δεν έχουν να κάνουν με πιο «πατριωτικές» πολιτικές. Αυτές θα τις προπαγανδίσει ο Σαμαράς για παράδειγμα, και θα τις εγκαταλείψει όταν βρεθεί στην εξουσία και διαπιστώσει ότι δεν του πάει, ή θα οδηγήσει σε πολεμική σύγκρουση που δεν θα έχει νικητή αλλά μόνο καταστροφές.

Δεν υπάρχει ίσως μεγαλύτερη ατυχία για τους λαούς του κόσμου από το ότι η πιο πολύτιμη κληρονομιά πάνω στο θέμα των πολέμων, η μαρξιστική, έχει διαγραφεί με τον πιο απόλυτο τρόπο. Το «προλετάριοι του κόσμου ενωθείτε» έχει χάσει κάθε σημασία για την συντριπτική πλειοψηφία των σημερινών ηγετών που θα προσπαθήσουν πολύ για να μην γελάσουν στο άκουσμα του. Που όμως μπροστά στις σκοτεινές δυνάμεις που η καπιταλιστική κρίση αναδεικνύει, μπροστά στην απότομη στρατικοποίηση ακόμα και της «φιλειρηνικής» ΕΕ, αυτό μόνο θα μπορούσε να αποτελέσει διέξοδο.

Δεν θεωρείται όμως ρεαλιστική από τις σημερινές ηγεσίες μια τέτοια προοπτική, όταν ρεαλισμός είναι αυτό που εντοπίζεται σήμερα, τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ για παράδειγμα, να «καταναλώνουν όλη την ενέργειά τους αναζητώντας τρόπο και σχήματα για να επανεκλεγούν στο κοινοβούλιο».

Ο Τσίπρας επανέρχεται στο πολιτικό παιγνίδι με δικό του πολιτικό σχήμα όπως όλα δείχνουν. Με αναπάντητα τα ερωτήματα που αφορούν την ανατροπή της θέλησης του λαού στο Δημοψήφισμα, ανατροπή σε μια νύχτα όλων όσων ο Σύριζα είχε υποσχεθεί.

Μιλούν για τους κινδύνους που αντιπροσωπεύει η άνοδος των «αντισυστημικών», δεξιών σχημάτων σε όλη την Ευρώπη και την εξαφάνιση της Αριστεράς από παντού! Αλλά δεν αποδίδουν καμιά ευθύνη στους εαυτούς τους, στην αποτυχία να δώσουν διέξοδο όταν ήταν κυρίαρχοι στη Ευρώπη, στη αποτυχία του ΠΑΣΟΚ, του Σύριζα, του οποίου η τότε ηγεσία ζητά ρόλο ξανά σήμερα. Με στόχο, όπως ο Τσίπρας δήλωσε, όχι τον δημοκρατικό σοσιαλισμό αλλά τον δημοκρατικό καπιταλισμό.

Μια προσπάθεια για σοβαρή ανάλυση θα αναδείκνυε ότι η σημερινή άνοδος της ακροδεξιάς και του φασισμού είναι αποτέλεσμα της ήττας της Αραβικής Άνοιξης, του Occupay Wall Street, της συνεχιζόμενης αδυναμίας της αριστεράς στην Ευρώπη, στη Λατινική Αμερική, σε όλο τον κόσμο να προσφέρει διέξοδο από τα καπιταλιστικά αδιέξοδα. 

Είναι αποτέλεσμα της αδυναμίας Σύριζα να εκπληρώσει την υπόσχεση του για πραγματική αλλαγή που θα είχε αντίκρισμα για τις μάζες. Μια υπόσχεση που έδωσε ελπίδες και σε διεθνές επίπεδο, με το Podemos στην Ισπανία να φτάνει το 20,65%  στις εκλογές του 2015 και τα δύο αριστερά σχήματα στην Πορτογαλία το Bloco και το KKΠ με τους Πράσινους μαζί, στο 15%.

Το Podemos τώρα έχει διαλυθεί ενώ τα δύο σχήματα στην Πορτογαλία είναι μαζί κάτω από 5%.

Η προοπτική του σοσιαλισμού είναι αυτό που λείπει από την εξίσωση. Και το πώς θα φτάσει να γίνει μια πειστική εναλλακτική είναι το καίριο ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί.