«Οι επαναστάτες προσπαθούν μερικές φορές να αποδείξουν πως η κρίση δεν έχει καμιά διέξοδο. Αυτό είναι λάθος. Τελείως αδιέξοδες καταστάσεις δεν υπάρχουν».

Το ζήτημα στη σημερινή εποχή δυστυχώς δεν είναι να αντιμετωπιστούν οι απόψεις ότι στην παγκόσμια κρίση, που μαίνεται από το 2008 και που συνεχώς διευρύνεται και γίνεται πιο επικίνδυνη, δεν υπάρχει διέξοδος.

Παγκόσμια αυτό που σήμερα αποτελεί κεντρική άποψη για τους ηγέτες της αριστεράς, είναι ότι τίποτε δεν υπάρχει που να δικαιολογεί επαναστατική πολιτική με στόχο την ανατροπή του συστήματος.

Στην πιο προχωρημένη εκδοχή της η αντίληψη για το σήμερα, ακόμα και μετά το κραχ του 2008, είναι ότι είναι κρίση του καπιταλισμού, εποχή επίθεσης του κεφαλαίου στις κατακτήσεις της εργατικής τάξης, που όμως μπορεί να αντιμετωπιστεί μέσα στα πλαίσια του συστήματος.

Στο συνέδριο μπήκε και το ζήτημα του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού, που δεν είναι το ίδιο πράγμα με την πειθαρχία των μελών και υποστηρικτών στις κομματικές αποφάσεις.

Ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός αφορά τα εκλεγμένα σώματα του κόμματος.  

Στο μνημειώδες βιβλίο του, «Ο ΑΡΙΣΤΕΡΙΣΜΟΣ, παιδική αρρώστια του κομμουνισμού», ασχολείται διεξοδικά με το ζήτημα της επίτευξης πειθαρχίας μέσα στις κομματικές μάζες.

«Πώς κρατιέται η πειθαρχία του επαναστατικού κόμματος του προλεταριάτου; πώς ελέγχεται; Πώς δυναμώνει;…»

Ως έναν από τους τρεις όρους που θεωρεί απαραιτήτους για να επιτευχθεί η πειθαρχία του κόμματος, να ελεγχθεί, να δυναμώσει, αναφέρει:

«Με την ορθότητα της πολιτικής καθοδήγησης, που πραγματοποιεί αυτή η πρωτοπορία, με την ορθότητα της πολιτικής στρατηγικής και τακτικής της, υπό τον όρο ότι οι πιο πλατιές μάζες θα πείθονται από την ίδια τους την πείρα γι' αυτή την ορθότητα…»

Για την πειθαρχία του κόμματος της εργατικής τάξης την ευθύνη φέρει η ηγεσία του κόμματος. Αυτή είναι η μεγάλη κληρονομιά του Λένιν, οι μεγάλες αρχές του.

«Χωρίς αυτούς τους όρους είναι απραγματοποίητη η πειθαρχία μέσα σ' ένα επαναστατικό κόμμα, πραγματικά ικανό να είναι το κόμμα της πρωτοπόρου τάξης, που έχει καθήκον ν' ανατρέψει την αστική τάξη και να μετασχηματίσει όλη την κοινωνία…»

«Χωρίς αυτούς τους όρους κάθε απόπειρα να δημιουργηθεί πειθαρχία μετατρέπεται αναπόφευκτα σε σαπουνόφουσκα, σε λογοκοπία, σε πιθηκισμούς…»

Ούτε σε ένα σημείο αυτού του βιβλίου του δεν αναφέρει διωγμούς και αποβολές ως μέθοδο επιβολής της πειθαρχίας.

Όσον αφορά τώρα την πειθαρχία μέσα στα εκλεγμένα σώματα του κόμματος της εργατικής τάξης, εκεί που έχει νόημα ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός και που τα όργανα μπορούν να τον επικαλεστούν για να επιβάλουν κυρώσεις, αυτός κρίνεται απαραίτητος μόνο για το κόμμα που έχει στόχο την επαναστατική ανατροπή του ταξικού συστήματος.

Ο στόχος της επαναστατικής ανατροπής του συστήματος που ελέγχει το κράτος, την παιδεία, αλλά και όλους τους θεσμούς, απαιτεί τον πιο δυνατό συγκεντρωτισμό μέσα στους κόλπους των εκλεγμένων σωμάτων του κόμματος, που θα είναι υποχρεωμένο να διεξάγει μάχες ενάντια στα κατάλοιπα του ταξικού εχθρού για χρόνια μετά.

Αυτό όμως προϋποθέτει την κατάλληλη πολιτική για την επίτευξη αυτού του στόχου. Αν αυτό δεν υπάρχει, τότε ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός δεν σώζει τίποτε.

Ο ίδιος ο Λένιν ήταν έτοιμος να δώσει την παραίτησή του από την Κεντρική Επιτροπή των μπολσεβίκων τον Απρίλη του 1917, όταν, επιστρέφοντας από την εξορία στα μέσα της εξέλιξης της Ρωσικής Επανάστασης, είχε να αντιμετωπίσει την πολιτική στήριξη που οι μπολσεβίκοι, με επικεφαλής τον Στάλιν και τον Κάμενεφ, έδωσαν στην προσωρινή αστική κυβέρνηση.

Αν η θυελλώδης μάχη που έδωσε δεν είχε καταλήξει στην θέση, «Καμιά στήριξη στην προσωρινή κυβέρνηση», ο συγκεντρωτισμός, η πειθαρχεία του στην κομματική απόφαση θα ήταν καταστροφή.

Τα τόσο λεπτά, πολύπλοκα και ευαίσθητα ζητήματα, η σχέση δημοκρατίας, συγκεντρωτισμού και ορθής πολιτικής, έδωσαν μετά τον Λένιν τη θέση τους στον συγκεντρωτισμό που έγινε η η απόλυτη Αρχή του κουμμουνιστικού κινήματος.

Η ιστορική θέση του Λένιν για τα συνδικάτα 

Η Κομμουνιστική Διεθνής το 1920 - Το φάντασμα του κουμμουνισμού πλανιέται πάνω από την Ευρώπη 

Το 2ο συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς 

Οι μεγάλες προσδοκίες του πρώτου Συνεδρίου της Κομμουνιστικής Διεθνούς 

Δικτατορία του προλεταριάτου – Μια διαστρεβλωμένη έννοια από αντιπάλους και «υποστηρικτές» 

Το ιδρυτικό συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς 

Μοναδικά παραδείγματα της ηθικής του Λένιν 

Από τον Λένιν της ενότητας στον Λένιν της διάσπασης 

Λένιν και η κληρονομιά του: Πώς κρατιέται η πειθαρχία του επαναστατικού κόμματος του προλεταριάτου; Πώς ελέγχεται; Πώς δυναμώνει;…» 

Η Μαρξιστική κληρονομιά στο ζήτημα του Πολέμου – Λένιν: Μια μοναδική κατασυκοφαντημένη προσωπικότητα 

H Μαρξιστική κληρονομιά στο ζήτημα του πολέμου: 3η Διεθνής – Το ιστορικό βήμα για συνένωση λαών και κινημάτων 

Η Μαρξιστική κληρονομιά στο ζήτημα του πολέμου: Η προδοσία της σοσιαλδημοκρατίας 

Η Μαρξιστική κληρονομιά στο ζήτημα του πολέμου: Η γερμανική επανάσταση 

Η Μαρξιστική κληρονομιά στο ζήτημα του πολέμου: «Πρέπει να πας στον πόλεμο και να κάνεις τη δουλειά του σοσιαλιστή»

Η Μαρξιστική κληρονομιά στο ζήτημα του πολέμου: Ξεσηκωθείτε για να υπερασπιστούμε την εξέγερση του Ρωσικού λαού… 

Η Μαρξιστική κληρονομιά στο ζήτημα του πολέμου 

Η Μαρξιστική κληρονομιά στο ζήτημα του πολέμου - Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος 

Η Μαρξιστική κληρονομιά στο ζήτημα του πολέμου – Και η νεολαία της Διεθνούς συγκρούεται με την ηγεσία  

Μπροστά στον πόλεμο